சுமை!

 -குமரவேலன் -

சர்மா மருத்துவச் சிகிச்சை பலனின்றி மருத்துவ மனையிலேயே இறந்து விட்டார். உடல் வீட்டிற்குக் கொண்டுவரப்பட்டது. உறவினர்களுக்கும் நண்பர்களுக்கும் இந்த துக்கச் செய்தி அறிவிக்கப்பட்டது.  சர்மா மத்திய அரசு அலுவலகத்தில் வேலை பார்த்து ஓய்வு பெற்றவர். சமூக நல அமைப்புகள், ஆஸ்திக சமாஜம், பஜனைமண்டலி ஆகியவற்றில் ஈடுபாடு கொண்டு உழைத்தவர். அதனால் சுற்றுவட்டாரத்தில் நன்றாகவே அறிமுகமானவர்.மதிப்பும் மரியாதையும் சம்பாதித்துக் கொண்டவர். சிறிது நேரத்துக்குள்ளேயே அங்கே நிறைய ஜனங்கள் கூடிவிட்டார்கள். மாலைகள் சடலத்தை அலங்கரித்தன. கண்ணீர்,அழுகைகள், துக்க விசாரிப்புகள். அதற்கான பதில்கள் இப்படி அந்த வீடே சோகத்தை அப்பிக்கொண்டு களை இழந்து காட்சி தந்தது.

சர்மாவிற்கு இரண்டு மகன்கள். மூத்தவன் மூர்த்தி அமெரிக்காவில் சாப்ட்வேர் எஞ்சினியர். கல்யாணமாகி அங்கேயே ஏழெட்டு வருஷங்களாக இருக்கிறான். இரண்டாமவன் சென்னையிலேயே சார்ட்டர்டு அக்கவுண்டண்டாகத் தொழில் புரிகிறான்.
சர்மா உடல் நலமில்லாமல் ஆஸ்பத்திரியில் கவலைக்கிடமாக இருந்தபோதே டாக்டர்களின் ஆலோசனைப்படி. அமெரிக்காவில் இருக்கும் மூர்த்திக்கு உடனடியாகப் புறப்பட்டு வரும்படி ஈ-மெயில் அனுப்பப்பட்டது. அவனும் குடும்பத்தோடு வந்து சேர்ந்து விட்டான்.

ராவ் கான்ஸரால் இறந்ததால், ரோஜாப்பூ, ஊதுவத்தி மணங்களைத் தாண்டி ஒரு வாடை வர ஆரம்பித்தது. கால தாமதம் செய்வது நல்லதல்ல என்று பெரியவர்கள் அபிப்பிராயப்பட்டதால், உடனடியாக ஈமக்ரியைகளும் செய்து முடிக்கப்பட்டன. "மரண ஊர்திக்குச் சொல்லுங்கள்.அதுதான் செளகரியம். உடனடியாக வரட்டும்" என்றார் ஒருவர்.

"அது தேவை இல்லை. அப்பா கூடிய மட்டும் எல்லாருக்கும் உதவணும்னு நினைப்பவர் .தன் பணம் நிறையப் பேருக்கு உதவ வேண்டும் என்ற கொள்கை உடையவர். மத்தவங்களுக்கு வேலை கொடுத்து, அதற்குரிய கூலியைத் தாராளமாகக் கொடுத்து சந்தோஷப்படறது அவர் வழக்கம்.. அதனால் அவர் உடலை மயானம் வரைத் தூக்கிச் செல்ல மூன்று ஆட்களைஅமர்த்துங்கள். அதைத்தான் அப்பா விரும்புவார்.."

"என்னப்பா சுத்த விவரம் புரியாத ஆளாயிருக்கே. ஓரு உடலை சுமக்க நாலு பேர் வேணும்ங்கற சின்ன கணக்குக் கூட உனக்கு டென்ஷனில் மறந்துட்டுதா, மூணு பேரு வேணும்ங்கறே" என்றார் அடுத்த வீட்டு அய்யாசாமி.

"அது கூட எங்களுக்குத் தெரியாதா என்ன? நான் சொன்னதுக்கும் தகுந்த காரணம் இருக்கு...நாங்க
சின்னக் குழந்தைகளாயிருந்தப்போவே அம்மா காலமாயிட்டாங்க.அப்பாவுக்கு எங்க மேல ரொம்பப்
பிரியமாம். எப்பவும் எங்களைதூக்கி வச்சுகிட்டுக் கொஞ்சிகிட்டிருப்பாராம். வெளிய போறப்போவெல்லாம் எங்களைஅடிக்கடி ஆசையோடு தூக்கிகிட்டு போவாராம். நடக்கவே விடமாட்டாராம்.அதை இப்போ
நினைச்சுப்பாக்கறப்போ துக்கம் தொண்டையை அடைக்கிது. சின்னப் பையனா இருந்தப்போ எனக்கு ஒரு பைத்தியக்கார எண்ணம் அடிக்கடி தோணும். 'நம்மை அப்பா தூக்கறாப்பிலே நாமும் கஷ்டப்பட்டு அப்பாவை ஒரு நாள் ஆசையோட தூக்கணும்'னு. அந்த ஆசையை நிறைவேற்றிக்க இப்போ ஒரு சந்தர்ப்பம் கிடைச்சிருக்கு. அதனாலே அப்பா அந்திம பயணத்திலே அவருடைய உடம்பை ஒரு தோள் குடுத்து நானும் தூக்கிகிட்டுப் போயி அவரைக் கரை சேர்க்கத் துடிக்கிறேன். அதுதான் என் மனசுக்குத் திருப்தியா இருக்கும். அவருடைய ஆத்மாவும் சந்தோஷப்படும்..." என்றான் குரல் தழுதழுக்க.

"அப்பா அம்மாவை முதியோர் இல்லத்தில் தள்ளிவிட்டு ஜாலியா இருக்கணும்னு நினைக்கிற பசங்க இருக்கிற இந்த நவீன யுகத்திலே, இப்படி பாசத்தோட இருக்கிற பிள்ளைங்களும் இருக்காங்கன்னு நினைக்கறப்போ ஆச்சரியமாத்தான் இருக்கு".என்று அதிசயத்துப் போனார்கள் கூடியிருந்த அனைவரும்.

E-MAIL: thambudu@hotmail.com