* ஓவியம் - AI - 

எங்களூர்க் கடலில் ஒருகாலத்தில் மீன்கள் அளவுக்கு அதிகமாகக் கிடைத்தன. மீன்களின் வாசம் காற்றில் கலந்து, நம் மூச்சுக்கே ஒரு சுவை கொடுத்தது. தோணிகள் நீரில் வரிசைபோட்டு மிதந்துகொண்டிருந்த நாட்கள். அவற்றில் பிரபலமானவை பெரியடம்பர், காக்காமொட்டையன், சின்ன டெம்பர்… அவற்றின் பெயர்களை கேட்டாலே கடலின் கருப்பு நீரின் வாசனையும், வலையில் சிக்கிய மீன்களின் மினுமினுப்பும் நினைவுக்கு வரும். அந்த நாட்களில் அம்பா பாடல் என்று ஒன்று இருந்தது. வலை இழுக்கும் போது பாடுவார்கள். அந்தப் பாடல் கடலின் அலைக்குள் கலந்து, மீன்களை கவர்ந்தது போல இருந்தது.

இப்போது அந்த காட்சி அரிது. மீன்கள் இல்லாமல் போனது போலவும், பாடல்கள் மறைந்து போனது போலவும். பெரியடம்பர் வயதானவர். அவரது கைகளில் ஒருகாலத்தில் வலை ஓசையோடு இருந்த வலிமை, இப்போது வெறும் நினைவாகவே உள்ளது. காக்காமொட்டையன், பழைய நாட்களில் போல பாடாமல், கடற்கரை வாசலில் அமர்ந்து அமைதியாகக் கடலை மட்டுமே பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறார். சின்ன டெம்பர்… யாரும் அவர் எங்கே சென்றார் என்று சரியாகச் சொல்லவில்லை. சிலர் அவர் கடலில் மூழ்கினார் என்பார்கள், சிலர் அவர் மீன்களுடன் வாழ்கிறார் என்பார்கள்.

ஓர் இரவு, கடல் பேசவில்லை. ஆனால் பாடியது. மழை நின்றுவிட்டது. கடல்மேல் பச்சை மின்சாரம் ஓடும் மாதிரி ஒளி பரவியது. அந்த ஒளிக்குள் யாரோ தோணியில் நின்றபடி வலை வீசிக் கொண்டிருந்தார். அது ஒரு நிழல் மாதிரி இருந்தது. அவர் அம்பா பாடலை மெதுவாகப் பாடினார். பாடலின் வார்த்தைகள் காற்றில் கலந்து, அலை மீது அலை அடித்தது.

அந்த நேரத்தில் காக்காமொட்டையன் கடற்கரையில் வந்தார். கையில் பழைய வலைச்சுருள். அருகில் பெரியடம்பர் நின்றார். "தோணியில்லாத கடல், வலையில்லாத கையைப் போல," என்று அவர் சொன்னார். தொலைவில் அந்த நிழல் தோணி நகர்ந்தது. வலையில் சில கருப்பு மீன்கள் மின்னின. ஒளியில் நிழலின் முகம் தெரிந்தது. அது சின்ன டெம்பர்.

மறுநாள் காலை, கடற்கரையில் மீனவர்கள் சிலர் ஒரு கல்லரையின் மணலில் பாடல் எழுதிக்கொண்டிருந்தார்கள்: “வலை பறந்துவிட்டது. கடல் கண்ணீர் வடிக்கிறது. நம் மூச்சுகள் இன்னும் மீன் வாசம் கொண்டவை.” பெரியடம்பர் அதை வாசித்து, "அம்பா… திரும்ப வரணும்," என்று சொன்னார். அந்த நேரத்தில் கடலில் ஒரு சிறிய அலை கிளம்பியது. அலைக்குள் வலையொலி. வலையொலிக்குள் மீன்களின் சத்தம். அந்தச் சத்தத்துக்குள் மீண்டும் அம்பாவின் பாடல்.

ஊரில் பாடசாலை மாணவர்களுக்குள் ஒரு வாராயிற்றுப் போட்டி நடந்தது. தலைப்பு "கடலும் அதன் பாட்டும்." ஒரு சிறுமி எழுதியது: “நான் கடலைப் பார்த்தேன். அது ஒளிக்கிறது. ஒரு நாள் அது என்னை அழைக்கும். நான் வலையாய் பறந்து செல்கிறேன். அங்கே யாரோ வலை வீசுகிறான். அவர் பெயர் சின்ன டெம்பர்.”

காலம் கடந்து, கடற்கரையில் புதிய கடல் நோக்குக் கூடங்கள் எழுந்தன. பழைய மீன்வள வாடிகளின் ஓலைக் கிடுகுகள் காற்றில் விழுந்தன., “மீனவர்கள் நலனுக்காக” என்ற வார்த்தை மட்டும் மனதில் மிஞ்சியது. புதிய கூடத்தின் அருகில் ஒரு சிறுவன் கவிதை வாசித்தான்: “பழைய வலைகள் பேசும். அவை மீன்களை மட்டும் அல்ல, நினைவுகளையும் பிடித்தன. அந்த வலையை இழுக்கும்போது ஊர் தன் கவிதையை இழுக்கிறது.”

ஒரு காலை, யாரும் பார்த்தபடி இல்லாமல், ஒரு பழைய தோணி கடற்கரையைத் தாண்டி வந்தது. அதை யாரும் இழுத்ததாக இல்லை. யாரும் அது எங்கே இருந்து வந்தது என்பதையும் அறியவில்லை. ஆனால் அது வந்தது. தோணியின் மரத்தில் மூன்று பெயர்கள் இருந்தன. பெரியடம்பர், காக்காமொட்டையன், சின்ன டெம்பர். அந்த எழுத்துக்கள் மரத்துக்குள் வளர்ந்தவை போல.

அதே பாடசாலைப் போட்டியில் வென்ற சிறுமி அந்த தோணியைத் தொட்டாள். "அம்பா இன்னும் பாடிக்கொண்டிருக்கிறார்," என்று மெதுவாக சொன்னாள். அப்போது கடல் ஓசை மாறவில்லை. வலை வீசும் குரல்கள் இல்லாமல், வலையை மீண்டும் இழுக்கும் நினைவுகள் மட்டுமே அலைகளில் விழுந்தன.

சின்ன டெம்பர் ஒருநாள் எழுதிய கடைசி பக்கம் ஒரு பழைய வலைப்பையில் கிடைத்தது: “இந்த ஊர்… மீன்களைப் போலத்தான். சிலர் புழுதியில் விழுகிறார்கள். சிலர் நினைவில் உயிர்பெறுகிறார்கள். நான், கடல் நெஞ்சுக்குள் பாட்டாய் மறைந்து கொண்டிருக்கிறேன்.”

கடற்கரையின் கடைசி மைல் கல்லில் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது: “இங்கு ஒருவனின் கவிதை வீசப்பட்டது. மீன்கள் இல்லை. ஆனால் அலை ஒவ்வொன்றும் ஒரு பாட்டின் உயிர்.” கல்லின் மேல் ஒரு வெண்ணிறச் சிறகு கிடந்தது. ஒரு சிறுமி அதை எடுத்து, ஒரு புத்தகத்தின் பக்கத்துக்குள் மடித்தாள்.

கடலும், கடல் சார்ந்த இடமும்… இப்போது ஒரு ஊரின் நினைவாக மட்டும் வாழ்கிறது.

அந்த மழைக்காலத்தில் கடல் வழக்கம் போல கரையைக் கவ்வவில்லை. அது பின்னோக்கி சென்று தன் உள்ளார்ந்த துயரத்தை மறைத்தது போல இருந்தது. பெரியடம்பர் கடற்கரையில் நின்று, “இப்போ அலை கூட நம்ம ஊருக்குள் வர விரும்பலை போல,” என்று சொன்னார். காக்காமொட்டையன் அவரை பார்த்து, “நாம் தான் கடலை விட்டுவிட்டோமே, அது நம்மை விட்டது தானே?” என்று மெதுவாகச் சொன்னார்.

கடலின் அருகே உள்ள தென்னை களின் கீழ் இன்னும் சில வலைகள் உலர்ந்து கிடந்தன. அவை அனைத்தும் கிழிந்தவை, ஆனால் கிழிந்த இடங்கள் சூரிய வெளிச்சத்தில் ஒளிர்ந்தது. யாரோ அவற்றின் கிழிந்த ஓட்டைகளில் சிப்பிகள், நாணல்கள் குத்தி, சிறிய அலங்காரம் போல அமைத்திருந்தார். அதை பார்த்த சிறுமி சொன்னாள், “வலைக்குள் மீன்கள் இல்லாவிட்டாலும், கதைகள் இருக்கின்றன.”

ஒரு நாள் மாலை, அந்தச் சிறுமி கடற்கரையில் குடும்பத்தோடு சென்று தனியாகத் தோணி அருகில் அமர்ந்து பாட்டை எழுதினாள். அந்தப் பாடல் அம்பா பாடலின் இசையில் இருந்தது. ஆனால் வார்த்தைகள் புதியவை:

“அலை வந்து விடும்,
அலை வந்து செல்லும்,
ஆனால் சில அலைகள் நெஞ்சுக்குள்
முழுமையாகக் கரையாமல் நிற்கும்.”

அவள் பாடத் தொடங்கியபோது, கடலில் தொலைவில் ஒரு தோணி மெதுவாக நகர்ந்தது.

மீனவர்கள் சிலர் அந்தத் தோணியைப் பார்த்தார்கள். “அது பழைய பெரியடம்பரின் தோணி மாதிரி இருக்கே…” என்றார்கள். ஆனால் அது யாருடையதென யாரும் சொல்ல முடியவில்லை. அது கரையை அடையவில்லை; நடுவே நின்றது. பின்னர் வலை வீசும் ஓசை கேட்டது. வலையில் சிக்கிய மீன்கள் தண்ணீரில் பறக்கும் போல ஒளிர்ந்தன. அந்த ஒளி மணற்கரையில் நிழலை வீசியது. அந்த நிழலில் மூன்று உருவங்கள் இருந்தன.

இரவு முழுவதும் கடல் அமைதியாக இருந்தது. ஆனால் அதிகாலை, யாரும் பார்த்தபடி இல்லாமல், கரையில் மூன்று வலைகள் கிடந்தன. அவற்றின் உள்ளே மீன்கள் இல்லை, ஆனால் பழைய கடிதங்கள், புகைப்படங்கள், அங்கிகள், சிறிய கடிகாரங்கள் இருந்தன. ஒவ்வொரு பொருளிலும் உப்புநீர் படிந்திருந்தது. யாரோ அவற்றை கடலுக்குள் போட்டுவிட்டு, கடல் அதை மீண்டும் ஊருக்கு திருப்பி அனுப்பியது போல.

பெரியடம்பர் அந்தப் பொருள்களைத் தொட்டபோது, “இவை நம்ம ஊரின் மூச்சு,” என்றார். காக்காமொட்டையன் ஒரு கடிகாரத்தை எடுத்து, “நேரம் நின்றுவிட்டது, ஆனா கடல் இன்னும் அலைகிறது,” என்று சொன்னார்.

அந்தச் சிறுமி அந்தப் புகைப்படங்களைப் பார்த்தாள். ஒன்றில் சின்ன டெம்பர், வலை பிடித்து சிரித்துக்கொண்டிருந்தார். இன்னொன்றில் அம்பா பாடல் பாடிக்கொண்டிருக்கும் மீனவர்கள். அவள் அந்தப் புகைப்படத்தை தனது நோட்டுப்புத்தகத்தில் வைத்தாள்.

மழை மீண்டும் ஆரம்பித்தது. கடற்கரை முழுவதும் தண்ணீர் பொங்க, கடல் மற்றும் மழை இரண்டும் ஒன்றாகக் கலந்தது. அலைகள் மணலை அடித்தும், பாடலைத் தொடர்ந்தும் இருந்தன. அந்தக் குரலில் ஒரு ஊரின் கடந்தகாலமும், எதிர்காலமும் ஒன்றாகக் கலந்து ஒலித்தது.

மழை நின்றபின், கரையில் யாரும் இல்லை. ஆனால் மணலில், சிப்பிகள் கொண்டு எழுதப்பட்டிருந்தது:
“மீன்கள் இல்லை, ஆனால் நினைவுகள் உயிரோடு உள்ளன.”

மணலில் சிப்பிகளால் எழுதப்பட்ட “மீன்கள் இல்லை, ஆனால் நினைவுகள் உயிரோடு உள்ளன” என்ற வாசகம், அலை வந்து அடித்ததும் மங்கத் தொடங்கியது. அந்தச் சிறுமி அதை காப்பாற்ற முயன்றாள். சில சிப்பிகளைத் திரும்பவும் தன் விரலால் எழுத்துக்களாகப் போட்டாள். ஆனால் அலை தன் வழியில் அடித்துக்கொண்டே இருந்தது.

அடுத்த நாள் அதிகாலை, கடற்கரையில் யாரும் வருவதற்கு முன், அந்தச் சிறுமி தம்பியோடு வந்தாள். அவள் வீடு கடலை ஒட்டிய புதிய தெருவில் இருந்தது. அவளது காலடிச்சுவடுகள் ஈரமான மணலில் ஆழமாகப் பதிந்தன. தொலைவில், ஒரு மரப்பெட்டி கரை நோக்கி மிதந்து வந்தது. அவள் ஓடிச் சென்று அதை எடுத்தாள். பெட்டியின் மூடி முழுக்க உப்புநீரால் பசைந்திருந்தது.

மூடியைத் திறந்தபோது, உள்ளே ஒரு பழைய அலைக் குறிப்புப் புத்தகம். அதன் பக்கங்கள் அனைத்தும் கடல் உப்பின் வாசம் வீசியது. முதல் பக்கத்தில் எழுதியிருந்தது:
“இந்தப் புத்தகம் பெரியடம்பர், காக்காமொட்டையன், சின்ன டெம்பர் ஆகியோரின் கடல் பயணங்களைச் சொல்கிறது. யாரேனும் இதைக் கண்டால், கடல் உங்களை நினைவில் வைத்திருக்கிறது என்று அறிந்து கொள்ளுங்கள்.”

அவள் பக்கங்களை மெதுவாகத் திருப்பினாள். ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் நாள், காற்றின் திசை, அலை உயரம், பிடித்த மீன்களின் வகை எழுதப்பட்டிருந்தது. சில பக்கங்களில் பாடல் வரிகளும் இருந்தன. குறிப்பாக, ஒரு பக்கம் முழுவதும் அம்பா பாடலின் வார்த்தைகள். கீழே சின்ன டெம்பரின் கைஎழுத்தில்: “இந்தப் பாடல் நம்ம ஊரை உயிரோடு வைத்திருக்கும்.”

அன்று மாலை, பெரியடம்பர், காக்காமொட்டையன் இருவரும் அவள் காட்டிய புத்தகத்தைப் பார்த்தார்கள். பெரியடம்பரின் கண்கள் பளிச்சென்றன. “இது… கடலில் தொலைந்தது என நினைத்தோம்,” என்றார். காக்காமொட்டையன் புத்தகத்தின் பக்கங்களைத் தொட்டு, “இந்தப் பக்கங்கள் உப்பால் கெட்டுப் போகவில்லை… கடல் தான் காத்திருக்கிறது போல,” என்றார்.

அந்த இரவு, ஊரின் பழைய வலைகளைச் சேர்த்து ஒரு சிறிய மேடை அமைக்கப்பட்டது. அவற்றின் இடையில் தீப்பந்தங்கள் ஏற்றப்பட்டன. சிறுமி அந்தப் புத்தகத்தைப் பிடித்து, அம்பா பாடலைப் பாடத் தொடங்கினாள்.

முதலில், காற்று மெதுவாக மட்டுமே நகர்ந்தது. பின்னர், கடல் திடீரென ஒரு ஆழ்ந்த மூச்சு விட்டது போல ஒலி எழுந்தது. அலைகள் கரையை அடித்தன. தொலைவில், யாரோ வலை வீசும் ஓசை.

மணலில் மூன்று நிழல்கள் மெதுவாக நெருங்கின. யாரும் நேரடியாக முகத்தைப் பார்க்க முடியவில்லை, ஆனால் அவர்களின் உருவம் அனைவருக்கும் தெரிந்தது. பெரியடம்பர், காக்காமொட்டையன், சின்ன டெம்பர். அவர்கள் யாருக்கும் சொல்லாமல் வலையை இழுத்தனர். அந்த வலையில் மீன்கள் இல்லை. ஆனால் நூற்றுக்கணக்கான சிப்பிகள். ஒவ்வொரு சிப்பியிலும் சிறிய எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்டிருந்தது: கடல், காற்று, பாடல், வீடு…

அவர்கள் அந்தச் சிப்பிகளை கரையில் பரப்பினர். சிறுமி ஒன்றைப் பிடித்து பார்த்தாள். அதில் ஒரு வரி மட்டும்: “நினைவுகள் ஒருபோதும் கரையாது.”

அந்த வார்த்தைகள் அனைவரையும் மௌனப்படுத்தின. கடல் அலை வந்து சிப்பிகளை நனைத்தது. ஆனால் இம்முறை, அலை பின் செல்வதற்கு முன், அம்பா பாடலின் மெட்டுவிசை மட்டும் கரையில் நீண்டுகொண்டே இருந்தது.

பெரியடம்பர் மெதுவாகச் சொன்னார்: “நீங்கள் கேட்கிறீர்களா? கடல் நம்ம ஊரை மறக்கவில்லை.”

காக்காமொட்டையன் சிரித்தார். “இப்போ நாமும் மறக்கக் கூடாது.”

அந்த இரவு முழுவதும், அம்பா பாடல் அலைகளில் கலந்து, வானத்தையும், மணலையும், ஒவ்வொரு மனதையும் தொட்டது. காலையில், மூன்று நிழல்களும் மறைந்திருந்தன. ஆனால் கரையில் அந்தப் புத்தகம் மட்டும் இருந்தது. திறந்த பக்கத்தில்:

“பாடல் முடிந்தாலும், அலை தொடரும்.”

இந்த மின்-அஞ்சல் முகவரி spambots இடமிருந்து பாதுகாக்கப்படுகிறது. இதைப் பார்ப்பதற்குத் தாங்கள் JavaScript-ஐ இயலுமைப்படுத்த வேண்டும்.