பீஷ்மர் மகாபாரதக் கதாநாயகன். அஸ்தினாபுரம அரசை சாம்ராஜ்யம் ஆக்கியவர். வாழ்நாள் பூராவும் பெண் இன்பம் அறியாதவர். தன் சகோதரர்களுக்காகவும், பேரப் பிள்ளைகளுக்காகவும் வாழ்ந்தவர். போரே அவருக்கு இன்பம். அவரது வில்லே அவருடைய காதலி. தன் உணர்வுகளை அதனுடனேயே பேசி மகிழ்வார். தன் பேரப் பிள்ளைகளை வளர்க்க ஒற்றுமையாக்க நாட்டையே பிரித்துக் கொடுத்தவர். ஒற்றுமையாக்கும் முயற்சியில் தோற்றுப் போன கிழவர்.

 

பதினாறாம் நாள் பாரதயுத்த்தில் சேனைத் தலைவர் பதவி அவர் மீது திணிக்கப்பட்டது. அன்று அவர் இரண்டு பேரை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார். ஒன்று அவரால் நோப்படுத்தப்பட்ட சிகண்டி. அவளுக்கு அவர் இளைத்த தீங்கு அறமாக எழுந்து அவரை வருத்துகிறது. அடுத்தவர் அவர் தூக்கி வளர்த்த பேரப்பிள்ளை அர்ஜுனன். சிகண்டியால் இறப்பு நிச்சயம் என்பது அவருக்கு தெரியும். ஆனால் அவரை வருத்துவதோ தான் தூக்கி வளர்த்த அறிவு புகட்டிய வில்லை கையில் கொடுத்த வளர்த்தபேரன் அர்ஜுனன் அன்று தன்னோடு போர் புரிய வருவதே. தீட்டிய மரத்தில் அவன் கூர் பார்க்க வருவதாக அவர் உணர்கிறார் வருந்துகிறார். வில்லோடு பேசியபடி கனத்த மனதோடு தன்னுடன் யுத்தம் புரிய வரும் பேரப்பிள்ளைகள் முன் வாருங்கள் மோதுங்கள், தர்மயுத்தம் எனக்கு புதியதல்ல.